…en dan ging je opa, gewoon op z’n fietsje, op een zaterdag naar de winkelstraat en dan stonden daar voor de deur van de slager, van de groenteboer en van de bakker gewoon tientallen mensen buiten in de rij met angstige gezichten of die ander wel op 1,50 meter van ze bleef afstaan en dan duurde het soms wel een uur voordat je een pondje asperges – ja, voor de hoofdprijs hoor! – of een heel gesneden wit had omdat er maar 3 mensen tegelijk binnen mochten, waarna je na het contactloze pinnen niet wist hoe snel je moest wegwezen, zwetend weer op je fietsje naar huis waar oma mij dan opwachtte, blij natuurlijk dat ik weer gezond en heelhuids terug was en dan nóg, zat je twee weken in spanning of je het had of niet. Tja, jongen dat waren nog eens tijden…